Meeuwen krijsen. Of is het een huilend kind? Het podium is in het donker gehuld. We bespeuren twee lichamen rollend naar elkaar toe en van elkaar weg. Philipp Gehmachers en Meg Stuarts eerste samenwerking is een intieme artistieke dialoog tussen vrienden. Begeleid door de warme gitaarklanken van de Brusselse singer-songwriter Niko Hafkenscheid ontmoeten de twee elkaar op het podium - beide danser en choreograaf en beide gekend voor hun aandacht voor het vervreemdende lichaam. Samen ontwikkelen ze een tedere taal terwijl ze hun lichamen onderwerpen aan grote thema’s als liefde en verlies. Ze representeren zichzelf, maar ook twee geliefden. Fysiek nabij en toch tegelijk onverenigbaar trachten ze elkaar te vinden in een omhelzing. Troost en pijn gaan onherroepelijk hand in hand. Al wat is zal ook een einde hebben. Net dat is reeds voelbaar bij elke poging om dichterbij elkaar te komen.
Stuart en Gehmacher beelden gestes van nabijheid en van verlies uit. Ze bestuderen, vertragen en vergroten ze tot een bitter melancholisch beeld.

"I try to exercise loss, but that does not necessarily mean that I am able to accept it". (Rivane Neuenschwander)