In Do Animaly Cry onderzoekt Meg Stuart de sociale structuur van een familie. Al snel wordt duidelijk dat de ‘kern van de maatschappij’ ook een samenleving weerspiegelt die steeds harder en brutaler wordt: liefde, afhankelijkheid, frustraties, geweld en aantrekking komen allemaal aan bod in deze groepsvoorstelling. Tederheid mondt uit in een vechtpartij, vrolijkheid in hysterie. Het lot van de personages is met elkaar verbonden. Vrijheid vinden ze ergens anders. Het decorontwerp van Doris Dziersk bestaat uit een indrukwekkende tunnel gevlochten uittwijgen, een roze hondenhok, een drumtoestel en de onontbeerlijke tafel en stoelen: een speelveld dat zich ergens tussen natuur en beschaving bevindt.
Do Animals Cry is ook een intense confrontatie met het theatrale. Stuart schetst herkenbare figuren en scènes en gekwetste persoonlijkheden: de opstandige rebel, de norse patriarch, het naïeve, zelfdestructieve meisje, en de liefdevolle en verleidelijke moederfiguur. Ze komen allemaal samenin dit stille en soms cynische kamerspel.